Το κείμενο εκφράζει τις σκέψεις μου, όπως αυτές γεννιούνται και εξελίσσονται μέσα από την προσωπική εμπειρία θεραπείας, τόσο ως ασκούσα ολιστικές – συμπληρωματικές – εναλλακτικές αγωγές υγείας (επί 25 χρόνια), όσο και ως δεχόμενη αυτές από συναδέλφους του ευρύτερου χώρου.
Σκέψεις που τροφοδοτούνται συνεχώς από κάθε άνθρωπο που δέχεται κάποια ή κάποιες από τις αγωγές που ειδικεύομαι, τόσο μέσα από τα λεγόμενα του ίδιου και του τρόπου που οι αγωγές αυτές «ενσαρκώνονται» στη βελτίωση ενοχλήσεων, συμπτωμάτων, αλλά και στη ζωή του, όσο και από το πώς αξιολογώ όλα τα παραπάνω με βάση τη θεραπευτική μου αντίληψη.
Είναι γεγονός πως στο πεδίο των Ολιστικών – Συμπληρωματικών – Εναλλακτικών Αγωγών Υγείας, ακόμη και αν οι καθαυτές ενοχλήσεις και τα συμπτώματα μπορούν να ταξινομηθούν μέσα από διάφορες οπτικές έρευνας και αξιολόγησης, θα μας δυσκόλευε να κάναμε το ίδιο, τόσο για τους ίδιους τους ανθρώπους που δέχονται μια αγωγή, όσο και για το θεραπευτικό αποτέλεσμα της σ’ αυτούς. Η αναγκαία εξατομίκευση σ’ αυτό το πεδίο θα έκανε μια τέτοια ταξινόμηση είτε σχεδόν ανέφικτη λόγο πολυπλοκότητας, είτε περιορισμένη ως προς τις επιδράσεις αυτών των αγωγών μέσα από τις συνήθεις παραμέτρους: ηλικία, φύλο, τρόπο ζωή – συνήθειες, κοινωνική θέση, νοοτροπία, διάρκεια, ένταση και περιοχή ενόχλησης/πόνου, λειτουργικότητα του ατόμου, συχνότητα – διάρκεια αγωγής, κ.ά. Αν και φαινομενικά ένας τέτοιος περιορισμός διευκολύνει αμοιβαία θεραπευτή και θεραπευόμενο με τα πρότυπα – πρωτόκολλα που παράγει, ωστόσο, σαν εργαλείο μοναδικό μπορεί να συρρικνώσει τη δημιουργική σκέψη στη θεραπεία, χαρακτηριστική της φύσης της στο εν λόγω πεδίο, και να την κατευθύνει προς μια μηχανιστικά στερεοτυπική αντιμετώπιση.
Ξεκινώντας με τα οικεία, συμβαίνει συχνά στην επαγγελματική μου άσκηση, ο δεχόμενος μια αγωγή να ανήκει και ο ίδιος ως επαγγελματίας στο ευρύτερο εναλλακτικό θεραπευτικό πεδίο, (γιόγκα, πιλάτες, ομοιοπαθητική, βελονισμό, σιάτσου, ρεφλεξολογία, κ.ά.) και έτσι να θεωρεί δεδομένο το να αποκομίσει άμεσα θετικό αποτέλεσμα από αυτή που του προσφέρω. Ωστόσο, η ευαισθητοποίηση ή η εξοικείωση δεν εξασφαλίζουν τόσο αυτονόητα ή συχνά το ποθητό αποτέλεσμα.
Αντίθετα, άτομα μη σχετικά με μεθόδους του πεδίου, ενώ καταρχήν προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως μη ευαισθητοποιημένο, και άρα έρχονται για να βοηθηθούν στο πρόβλημα τους ίσως με ελπίδα ή αμφιβολία, και σίγουρα κάποια αθωότητα, η έκβαση της διαδικασίας δείχνει ότι η κάποια αθωότητα καλά «δουλεύει» στην κατεύθυνση της θετικής επίδρασης της αγωγής και τη βελτίωση των συμπτωμάτων.
Φτάνουν στην πόρτα μου για να βοηθηθούν άνθρωποι μετά από πολύ έντονο «καλών προθέσεων σπρώξιμο» από φίλη/ο ή σύντροφο, ενώ οι ίδιοι απέχουν από οποιαδήποτε νοοτροπία ή τρόπο ζωής με ό,τι πιθανά μπορώ να τους προσφέρω. Και όμως, συχνά γίνονται οι πιο συνεπείς, αφοσιωμένοι με θετικά εξελισσόμενη θεραπεία.
Έχω δει ανθρώπους τόσο «απελπισμένους» από πολλές άλλες μεθόδους ή/και θεραπευτές, που τους μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας όχι μόνο το να βοηθηθούν, αλλά και να έχουν τη διάθεση να ξανάρθουν έστω και μια δεύτερη συνεδρία. Παρ’ όλα αυτά, η «απελπισία» τους συμβαίνει να αποκαλύπτει δυνατότητες και εκπλήξεις στη διαδικασία της θεραπείας. Ενώ, μια μη θετική έκβαση έχει συμβεί να ωφελήσει ένα άτομο να φέρει στο φως την πραγματική ανάγκη του, και έτσι να προσανατολιστεί πιο αποτελεσματικά ως προς αυτή.
Μου ζητείται από κάποιον να αντιμετωπίσω έναν επίμονο πόνο που έχει στην πλάτη, ενώ τον τελευταίο καιρό, έχασε ένα αγαπημένο πρόσωπο και βιώνει έντονο άγχος λόγω επαγγελματικών προβλημάτων. Αγνοεί και αρνείται τη σύνδεση των δύο καταστάσεων: της ψυχικής με τη σωματική. Όμως, το να εκφράσουν άγνοια ή άρνηση τα λόγια, δεν σημαίνει ότι θα την εκφράσει και το σώμα όταν νιώσει φροντίδα και ανακούφιση.
Μια πολύ νέα γυναίκα θέλει να την βοηθήσω να εξομαλύνει τους πόνους της περιόδου, χωρίς να τους συσχετίζει με την χειμερινή κολύμβηση που αγαπάει, και χωρίς να δεχτεί να τη μειώσει έστω προσωρινά. Μια προσεκτική παρατήρηση στο ίδιο το σύμπτωμα αλλά και στην αντίδραση της, σύμφυτη της νεανικής ορμής, μπορεί να δείχνει μια βαθιά ανάγκη για τη δροσιά του χειμερινού νερού με βάση την Κινέζικη Ιατρική, και να αξιοποιηθεί ως θεραπευτική αφετηρία για την εξομάλυνση του κύκλου της.
Κάποιος που λόγω επαγγέλματος καταπονεί το δεξί χέρι και τον ώμο, ταλαιπωρείται από χρόνιο πόνο σε όλη την περιοχή, και ενώ «πιστεύει», καθώς λέει, πολύ στις εναλλακτικές θεραπείες, καταναλώνει εδώ και καιρό αναλγητικά και αντιφλεγμονώδη για να μπορεί να δουλεύει, και επιτέλους, θέλει να «ξεμπερδεύει με αυτόν τον ώμο». Ο ώμος όμως είναι δικός του και δεν πάει πουθενά χωρίς αυτόν, αν και προς το παρόν τον «αποφεύγει» προκειμένου να αποφύγει και τον πόνο που τον κατοικεί. Η μείωση του πόνου στη διάρκεια της αγωγής αποκαθιστά την «αγάπη» για το πονεμένο μέλος και προάγει την ισορροπημένη «επανένταξη» του στο πάσχον σώμα. Παράλληλα, oι συμβουλές βελτίωσης της εργονομίας στην χρήση του σώματός του για τις ανάγκες της δουλειάς συμβάλλουν στη βελτίωση και καλλιεργούν την αυτό-φροντίδα, ενώ η ελάττωση των αναλγητικών και των αντιφλεγμονωδών προκύπτει φυσικά.
Κι ακόμη, μια κυρία που βλέπω εδώ και 1 μήνα για πόνους στις αρθρώσεις, μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα ότι από τότε που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί, ναι μεν οι πόνοι έχουν κάπως μαλακώσει, αλλά πιο πολύ νιώθει ότι ηρέμησε και αντιμετωπίζει πιο διαλλακτικά και ψύχραιμα τις εντάσεις που προκύπτουν τελευταία μέσα στην οικογένεια της.
Λίγες μόνο από τις πολλές ιστορίες που «γράφονται» στον θεραπευτικό μου χώρο, υλικό και μη υλικό. Λέει η κάθε μια κάτι σημαντικό γι’ αυτό που είμαστε ως άνθρωποι, αυτά που μας συμβαίνουν και που νιώθουμε, γι’ αυτά τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε, να επιλέγουμε, και να ζούμε μαζί τους.
Γιατί ενώ μπορούμε να προσεγγίσουμε θεραπευτικά έναν άνθρωπο με οποιαδήποτε ενόχληση ή σύμπτωμα τον απασχολεί, δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε ότι δεδομένα και παράμετροι όπως αναφέρονται στις πιο πάνω «ιστορίες» θεραπείας μπορούν να προδιαγράψουν θετικά ή αρνητικά την έκβασή της. Ούτε μπορούμε να ορίσουμε το πώς και πόσο ο κάθε άνθρωπος θα ανακουφιστεί, αν επιπλέον της ανακούφισης και μέσα από αυτή θα αναγνωρίσει την ανάγκη του ή και μια νέα, το αν αυτή η αναγνώριση θα επιφέρει περεταίρω αλλαγές στη ζωή του, ή θ’ ανοίξει μια νέα διάσταση στη σχέση με τον εαυτό του και το περιβάλλον του, και αν και πώς θα αξιοποιήσει αυτή τη διάσταση.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα θεραπευτικής διαδικασίας, προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο αυτός ο χώρος, υλικός και μη, ανοιχτός για να επιλέξει σωματικά και ψυχικά τι θα αποκομίσει από αυτή. Χώρος ενεργειακά δυναμικός, ορατός κυριολεκτικά όσο και αισθητικά μέσα από τις ποιότητες που καλλιεργεί και επικοινωνεί: αυθεντικότητα, παρατήρηση, κατανόηση, δημιουργικότητα, αποδοχή, συμπόνια, φροντίδα, σταθερότητα, υπομονή, αλλαγή, γνώση, επίγνωση, …
Για τη γόνιμη βίωση του εαυτού και της ζωής.
Μαρία Γρυλλάκη